Thuis/Amsterdam (Nederland) - Vancouver (Canada)

Het was zover … de vertrekdag!

De ouders van Dedmer hebben ons naar vliegveld “Schiphol” gebracht. Wim en Menno, een aangetrouwde neef en neefje van Dedmer, waren hier ook. Doordat we “Option Plus/Priority” hadden geboekt was het inchecken snel gebeurd. We zijn niet direct de douane gepasseerd, maar hebben eerst nog met elkaar gedronken en gegeten bij “Starbucks”. Ook zijn we bij de speurhonden verdovende middelen wezen kijken. Een tijdje geleden heeft Dedmer geholpen met een training op “Schiphol” en kwam nu de trainer hiervan tegen. Niene vond de honden erg interessant. Daarna werd het echt tijd om afscheid te nemen. De moeder van Dedmer had tranen in haar ogen, want vijf weken zonder zoon, schoondochter, maar vooral kleindochter, vindt ze veels te lang.

Nadat we de douane waren gepasseerd, hebben we sloffen sigaretten gekocht, want dit schijnt erg duur te zijn in Canada. Vervolgens zijn we naar de gate gegaan. Hier stond een hele lange rij, maar door “Option Plus/Priority” kregen we voorrang. Hierdoor mochten we ook als één van de eersten boarden, maar een grondstewardess adviseerde ons als laatste te boarden, zodat Niene nog even kon lopen/rennen. In het vliegtuig bleken stoelen over te zijn en was er een stoel vrijgehouden voor Niene. Hierdoor hadden we de ruimte met haar. Hopelijk is dit ook zo op de terugvlucht, want het was een luxe.

Dedmer had een reispil ingenomen tegen zijn vliegangst, maar deze werkte niet. Na een tweede pil te hebben ingenomen werd hij iets rustiger. Christa heeft er geen moeite mee om lang niet te roken, maar Dedmer wel. Hij heeft ook een nicotinepleister op zijn bovenarm geplakt en deze werkte redelijk.

We hadden Niene bewust wakker gehouden, zodat ze in het vliegtuig zou kunnen slapen, maar helaas, want hoe moe ze ook was … slapen deed ze niet. Na een tijdje was ze zo moe, dat ze zich ertegen verzette; huilen, krijsen, niet stil willen zitten, etc… Hier waren we zo bang voor. We schaamden ons, maar mensen om ons heen stelden ons gerust. Een stewardess installeerde een bedje, maar helaas was deze te klein. Na diverse trucs uit de kast te hebben gehaald, gaf Niene het op en heeft ze ruim een uur geslapen bij Christa op schoot. Vanaf het moment, dat ze weer wakker was, heeft ze zich fantastisch gedragen. Ze heeft DVD’s gekeken, gespeeld, door het vliegtuig gelopen/gerend en iedereen geëntertaind, maar vooral de harten gestolen met haar grote blauwe ogen. Ze heeft niet meer geslapen en is bijna 24 uur wakker geweest, maar was goed voor de dag. Ze heeft hierdoor direct de Canadese tijd aangenomen.

Christa had het druk; een man met vliegangst en nicotinegebrek geruststellen en een kind vermaken.

En jawel hoor … Dedmer Geerts zal Dedmer Geerts niet zijn als het perfect zou verlopen. Ongeveer een jaar zijn we bezig geweest met voorbereiden en hebben geprobeerd alles zo goed mogelijk te regelen, maar in het vliegtuig kwamen we erachter, dat Dedmer zijn portemonnee is vergeten … AAARRRGGGHHH!!! Natuurlijk was Christa “redelijk” pissed! In de portemonnee zit de creditcard die bij de cruisemaatschappij is doorgegeven en het rijbewijs die bij de campermaatschappij is doorgegeven. Ook moet de hoofdbestuurder van de camper een creditcard op naam kunnen tonen. Gelukkig heeft Christa een creditcard en (internationaal) rijbewijs bij zich, dus het komt goed, maar er moet het één en ander worden geregeld. Zucht, echt een GEERTS!!! Een collega/vrienden van ons komen een week later naar Canada, dus kunnen de portemonnee meenemen.

Na een goede vlucht van bijna tien uur, landing en aankomst op een schitterend vliegveld in Vancouver, hebben we de bagage gehaald. Aangekomen bij de aankomsthal gebeurde wat we stiekem een beetje hadden verwacht … Robbert en Jennifer, een achterneef en achternicht van Dedmer, stonden ons op te wachten … JOEHOE!!! Het was een fantastisch welkom. Robbert en Jennifer hebben ons naar het hotel gebracht waar we zouden verblijven … inderdaad: zouden! Op het moment, dat we bij het hotel incheckten vroeg Jennifer of het niet gezelliger zou zijn als we bij haar zouden logeren. Voor het hotel was het geen probleem, maar we kregen geen geld terug. Ach, gezelligheid is meer waard!

Robbert heeft ons rondgereden door Vancouver en een aantal wijken bij Vancouver. Vlakbij zijn huis was vermoedelijk een politie-inval bij een ander huis; er stonden opvallende dienstvoertuigen met optische signalen, onopvallende dienstvoertuigen en opvallende en onopvallende politiemensen. Uit nieuwsgierigheid zaten Dedmer en Christa achterstevoren in de auto van Robbert, waardoor hij langsreed. Bij hem thuis hebben we zijn dochter Hannah ontmoet. Dedmer heeft haar eerder ontmoet toen hij in 2003 in Canada was.

Uiteindelijk zijn we naar het huis van Jennifer gegaan. Hier hebben we haar man Brett ontmoet. Hun dochter Aeva sliep al, dus die ontmoeten we morgen. Niene was total loss en sliep vrijwel direct. We hebben nog met elkaar gekletst, maar zijn toch snel naar dromenland gegaan.

Lxxfs
Dedmer, Christa & Niene!

===== ===== ===== ===== ===== ===== =====